Mensen met dementie

Het is al donker aan het worden. Tijd om voor te bereiden voor de nacht. Je voelt je moe, hopelijk komt de energie weer terug na een goede nachtrust. Je loopt de keuken in en ruikt koffie. Waarom nou koffie? In de avond drinken we nooit koffie. Je ziet de oven aan staan, er liggen lekkere broodjes in, broodjes die je altijd in het weekeind voor het ontbijt eet. Je bent al moe en dan ook dit nog eens. Je zet de oven uit, gooit de koffie weg en doet het licht uit. Tijd om te gaan slapen. Dan komt je partner de keuken in. "Schat, heb je vandaag geen trek in warme broodjes bij het ontbijt?" Hoezo ontbijt, het is avond, toch...? Verwarring... Je bent zo moe en je hebt al helemaal geen trek. Hoe kan je nou gaan eten als je wilt gaan rusten? "Laten we even koffie drinken, dan voel je je vast weer wat wakkerder. We hebben nog genoeg tijd om ons voor te bereiden op het bezoek." Bezoek? Nee, je wilt slapen. Je loopt de trap op, de kamer in. Je draait een rondje. Wat kwam je hier nou doen? Weer komt je partner de kamer in. "Zullen we samen onze kleren uit zoeken voor vandaag?" Samen? Nee, laat me met rust. Je wilt niet bemoederd worden. Je kan toch nog prima zelf bepalen wat je doet! Toch...? Je loopt naar de kast. Je ziet een leuke jurk liggen. Een zomerjurk. Zou het zomer zijn? Je weet het niet meer zeker. Je denkt aan die heerlijke zomer dat je met het hele gezin naar het strand ging. Was dat pas geleden? Verwarring... Maar de herinnering is zo sterk, ja dat moet wel pas geleden zijn geweest. Dan is het nu zomer. Maar waarom doet je partner dan die dikke trui aan? Verwarring.... Het maakt je boos. Het maakt je verdrietig. Het maakt je onrustig...